Henry en Jack, een koud en kil visavontuur

Beste visvrienden,
Twee weken geleden hadden we na lange tijd niet gevist te hebben een geweldig leuk dagje aan het zilte sop. Hierdoor wordt de visdrang alleen maar aangewakkerd en zaten we te wachten op de eerstvolgende dag dat het tij wederom gunstig was om aas te steken om daarna weer ’n lijntje uit te kunnen gaan gooien. Woensdag 20 en donderdag 21 november zou dit moeten gaan lukken doch de weerprofeten voorspelden voor woensdag de gehele dag winterse buien en ’n straffe wind. Donderdag 21 november werd na wat aarzelingen toch gepland om er ’n visdagje van te maken. Om 13.00 uur was het laag water en ruim ’n kwartier voor de afgesproken tijd stond om 10.15 uur zoals altijd ’n glunderende Sjakie bij me onder de carport. Ondanks dat er nog sneeuw op de heg lag van woensdag leek het weer vrij aangenaam te worden dus enkele minuutjes later tuften we blij en vol goede hoop richting onze steeklocatie. Zoals jullie van ons gewend zijn moesten we eigenlijk ook aan de binnenkant van de voorruit wissers hebben omdat het gezever ons zicht aanzienlijk beperkte. In de afgelopen twee weken was er weer zoveel gebeurd dat de tijd te kort zou zijn om bij te kletsen. Trump was inmiddels met ruime meerderheid, ondanks z’n soms uiterst rare uitspaken, toch weer met ruime stemmen gekozen om de leider te worden van dit machtige grote land. Ondertussen blijft ons huidige kabinet alleen maar bekvechten in plaats van eindelijk ‘ns orde op zaken gaan te stellen. Het gezeur over de wolf en de fat-bike ligt weer ’n bietje achter ons en heeft plaats gemaakt voor de discussies over zwarte Piet en nu de eerste winterse buien ’n feit zijn komt natuurlijk ook ’n verbod van het stoken van ’n houtkachel ter sprake. De partij van de dieren vind het niet meer van deze tijd dat de kerstman rendieren voor z’n slee spant en vind dat deze puntmuts simpelweg onder ’n drone moet gaan hangen als ie dan toch perse door de lucht wil reizen, jammer dat al deze nostalgische sprookjes stillekes aan gaan verdwijnen. We zijn ’n stinkend verwend moppervolkje aan het worden dat alles en iedereen aangrijpt om nieuwe regeltjes en wetjes op te gaan leggen. Inmiddels zijn er zoveel regeltjes dat deze allang niet meer door de politie en boa’s gehandhaafd kunnen worden. Hordes scholieren fietsen dagelijks, dikwijls gezellig met z’n drietjes langs elkaar, met hun telefoon in de hand naar hun bestemming, er wordt wegens tijdgebrek niet of nauwelijks gecontroleerd. Onze agenten en ME-ers hebben immers hun handen vol aan de wekelijkse demonstaties, rellen en voetbalwedstrijden waarvoor zelfs sprake is om hiervoor hulp van het leger in te roepen. Veel te snel arriveerden we bij onze steeklocatie, door de straffe wind van zee was het water wel ver af maar stonden er talrijke plassen water op het strand en waren de strontjes van de pieren nauwelijks te zien. M’n maatje had zich goed aangekleed, verschillende lagen kleding over elkaar met ’n dikke trui was volgens hem voldoende om ten strijde te trekken. We bleken de enigste gegadigden te zijn om aas te steken en gelukkig vonden we na wat zoeken ’n plekje die de bodem van onze emmer vrij snel deed verdwijnen. Ondertussen zag ik Sjakie steeds blauwer worden van de kou en adviseerde hem om toch maar efkes ’n dikke jas uit de auto gaan te halen en deze raad volgde hij zonder te mopperen pijlsnel op. Er waaide ’n gure koude wind over de eindeloze vlakte en door de kou waren de pieren wat dieper weggekropen maar na zo’n twee uurtjesgymnastiek hadden we toch ruim 1½ kg redelijk mooie pieren, ruim voldoende om de vis vandaag te kunnen voeren. Snel de pieren verpakken in kranten voordat ze door de kou nog kleiner worden en op naar de vis stek. Om 15.00 uur kwamen we op deze bestemming aan en ook hier was niemand te bespeuren die zin had om ’n visje gaan te vangen. Meteen toen er uit de auto stapten voelden we een ijskoude wind die ons de resterende dag zijdelings zou blijven plagen dus allereerst werden onze grote parasols uitgeklapt om ons de broodnodige bescherming te bieden. Om 15.30 uur gingen dan toch onze goed beaasde haken in het sop en was het afwachten wat zou gaan gebeuren. Toen m’n maatje z’n tweede lijn met ’n flinke zwaai richting de vaargeul zwiepte ging het al meteen mis, de lijn met afhouders knapte tijdens de worp, knoopjes in de lijn blijven altijd ’n zwak punt. Dit was ’n slecht begin doch terwijl hij ’n nieuwe onderlijn aan het aanzetten was gaf z’n 1e hengel, die voorzien was van dwarrellijnen, enkele redelijke doorbuigers en ziedaar……. Onze bottenkoning ving zowaar een doublet botten die het waard waren om ’n rondje in de pan te zwemmen.

Dit beloofde veel goeds!!! Ik had allebei m’n gevlochten hoofdlijnen voorzien van dwarrellijnen met haaklijntjes, hiermee had ik immers bij onze laatste sessie vier mooie tongen gevangen. Voor mijn gevoel zou de tong momenteel al wel foetsie zijn maar deze lijn vind ik persoonlijk ook uitermate geschikt voor de wijting, de steenbolk en misschien zelfs een mooie zeebaars. Nadat we beiden enkele grondeltjes op het droge hadden getakeld ving ik dan uiteindelijk ook rond 18.00 uur m’n 1e bot en was ook voor mij de nul van de teller.

Terwijl m’n vriend hiervan ’n plaatje maakte gaf ook zijn hengel met dwarrellijn ’n buiger en had ie z’n 3e bot te pakken. Dit bleek helaas voor vandaag bijna de laatste vis te zijn die we op het droge zouden kunnen takelen. Iedere 10 minuten werden de lijnen binnen gedraaid en bleek het aas er veelal nog bijna onaangeroerd aan te zitten. Inmiddels was de stroming erg sterk geworden en bleek Sjakie tijdens het indraaien z’n eigen lijn gevangen te hebben. Het ontwarren in het donker en met deze koude wind was zeker geen pretje en nadat alles weer op orde was zag ik m’n vriend wederom bibberen van de kou. Vissen vinden we allebei ontzettend leuk maar het wordt natuurlijk ’n stuk minder aangenaam als er ’n diepvries-Sjakie langs je zit. We besloten om in de vlakbij staande auto wat op temperatuur te gaan komen in de hoop dat de stroming dan ook wat zou gaan minderen. Na ’n half uurtje kregen we weer wat kleur op onze wangen en werden de haken weer voorzien van mooie verse pieren. We konden doen wat we wilden, verre worpen, dichtbij, naar links, naar rechts, de vis bleek geheel te zijn verdwenen, zelfs de grondeltjes waren blijkbaar naar warmere oorden verhuist. Inmiddels hadden zo’n 2½ uur geen enkele aanbeet meer gehad en leek het alhoewel we diep achter onze parasols weggedoken waren steeds kouder te worden. Rond 20.30 uur besloten we om voor de 2e keer naar de auto te gaan verhuizen om wederom wat op temperatuur te komen. Hier besloten we om nog een keer de lijnen binnen te gaan draaien en voor de laatste keer pieren op de haken te rijgen. Nadat we weer wat opgewarmd waren voelde ik tijdens het binnen draaien meteen wat weersstand en warempel……..m’n 2e bot van vandaag was ’n feit.

Om 21.15 uur hielden we het voor gezien, er zat totaal geen beet in en we kunnen wel blijven wachten totdat we allebei veranderd zijn in ene ijslolly maar daar hadden we totaal geen zin in. In totaal hadden we in ruim 5 uurtjes vissen samen 5 botten gevangen die in de pan mochten gaan zwemmen. Terwijl we snel onze hengelspullen in de auto deponeerden hadden we dit keer niet het gevoel dat we ’n visdag achter de rug hadden maar dat we op wintersport geweest waren. Om iets over 23.00 uur arriveerden we weer veilig in Eersel en terwijl Sjakie verder tufte naar z’n Nelleke en ’n elektrische deken kon ik op m’n gemakske opwarmen bij ’n brandende houtkachel en ’n stevig borreltje dat uiteraard ook d’n binnenkant weer op ’n redelijke temperatuut bracht. Al met al, het was toch weer ’n dag die we niet hadden willen missen maar bij onze volgende visserij hopen we toch op wat warmere temperaturen en natuurlijk veel meer rammels op de toppen. Voor diegene onder ons die nog gelovig zijn wens ik iedereen een fijn en gezellig Sinterklaasfeest!!!
Groetjes, Henry