Botvaders, vissen aan de Botlek

Hallo visvrienden,

Na ons laatste visdagje aan de Botlek, inmiddels al weer zo’n 5 weken geleden, was het weer de hoogste tijd om een dagje vissen in te plannen. Zeker nu we uit betrouwbare kringen gehoord hadden dat er met de bootjes op zee al mooie tongen gehaakt werden begon ons bloed weer te kriebelen. Na een dagje uitstel, wegens regen en een straf windje, besloten we om op dinsdag 26 maart weer een leuk dagje aan de waterkant te gaan vertoeven. Om 9.00 uur stond m´n trouwe maatje Jack aan de deur en nadat we snel de visspullen ingeladen hadden togen we goedgemutst richting de Zeeuwse kust. Het was rustig op het wegennet en na ´n voorspoedige rit kwamen we ruimschoots op tijd bij onze steekplek waar we nog eventjes moesten wachten omdat het water nog niet ver genoeg af was. Uiteraard hebben we als Brabanders altijd ruimschoots voldoende stof om over te zeveren en dan vliegt de tijd voorbij!! We bleken ook de enigste gegadigden te zijn om zeeaas te steken, misschien een voorbode dat er nog steeds weinig en/of veel ondermaatse vis gevangen werd??? Na zo´n 1½ uurtje ploeteren hadden we, ondanks dat we beiden wat last hadden van onze ruggen, wederom een partij prachtige dikke pieren en ´n mooie portie zagers bij elkaar gespit. Omdat we bij onze laatste sessie aan de Botlek veel ondermaatse vis vingen besloten we dit keer om koers te zetten naar onze vertrouwde stek in Vlaardingen. Toen we om 14.00 uur op deze plaats arriveerden bleken we ook hier de enigste liefhebbers te zijn om te proberen ´n visje aan de haak te kunnen slaan. Snel ons boeltje opgetuigd en om 14.15 uur vlogen onze goed beaasde haken in het zilte nat. Het water stond op z´n laagst, het zonneke probeerde om zich door het wolkendek te wringen en er stond ´n matig windje dus….alles was aanwezig voor een perfect visdagje. Ondertussen waren we er ook achter gekomen dat ons rolletje kamerbreed tapijt nog netjes thuis in de schuur lag dus het was oppassen geblazen om over de spekgladde keien naar beneden te lopen, we moeten immers zuinig zijn op onze oude knoken. M´n maatje was de eerste die de teller van de nul haalde me, hoe kan het ook anders, een botje dat helaas te klein was voor z´n koekenpan.

Enkele minuutjes later kondigde een ferme tik op z´n andere hengel aan dat er volk aan de andere kant van de lijn zat en na deze indraai was het eerste doublet ´n feit, een mini en de eerste voor de pan.

Nadat ik ´n fotooke van mijn trotse maatje gekiekt had zag ik dat ook mijn hengel enkele tikjes vertoonde en enkele tellen later kon ik ook mijn eerste bot verzilveren.

We visten beide met afhouders en kregen met regelmaat aanbeetjes helaas meestal van ondermaatse vis. Sjakie ving zelfs een doubletje van ´n meuntje en ´n botje die gemakkelijk op een hand pasten!!!

Nadat ik mijn haken voorzien had van enkele mooie zagertjes kreeg ik vrijwel meteen een korte stevige aanbeet en jawel hoor een zeebaarsje van zo´n 28 cm. kon de verleiding van dit mooie kronkelende zagertje niet weerstaan, snel onthaken en terug naar z´n mama om wat groter te groeien.

Tijdens het opkomende water bleven we aanbeten houden en onze vangst bestond voornamelijk uit bot, zo nu en dan eentje voor de pan maar de meeste vis had de luier nog aan. 

De wind was ondertussen wel wat aangetrokken maar we zaten heerlijk te genieten achter onze stevig verankerde paraplu´s. Van krabbemans hadden we gelukkig weinig last en het aantal afgeknipte haken bleef dan ook beperkt tot zo´n stuk of vier. Er is altijd wel het nodige bootverkeer etc. dus met ´n lekker sapje in je knuisten is het gewoon heerlijk toeven aan de waterkant. Onze hoop om wat panvis te kunnen haken was nu helemaal gefocust op het donker, deze hoop bleek ijdel te zijn want efkes later ving ik een botje dat gemakkelijk rondjes kon zwemmen in mijn cup of soep!!!!

Het maakte niet uit of je pieren of zagers aan de haak deed en naarmate het donkerder werd leek het of de vis ook helemaal aan het verdwijnen was. Na 18.15 uur kregen we beiden nagenoeg geen tikjes op de toppen en na talloze indraaien bleek ook ons aas onaangeroerd op de haken te zitten. Toch besloten we om de moed niet op te geven en deden er alles aan, tot indianendansjes toe, om de vis te verleiden zich te vergrijpen aan onze mooie pieren doch helaas… Zelfs onze trouwe vriend Lowieke de vos was in geen velden of wegen te bekennen………zou ie door de mindere vangsten omgekomen zij van den honger. Nadat we zo´n 1½ uurtje helemaal niks geen tikjes meer op onze toppen gekregen te hebben besloten we om rond 20.00 uur ons boeltje op te gaan ruimen. Waarschijnlijk was het toch nog te vroeg geweest maar….we hadden samen weer ´n leuk en gezellig dagje aan de waterkant vertoefd en daar is het tenslotte allemaal om te doen. Samen hadden we toch 8 mooie botten die het vrouwke van Jack meestal omtovert tot ´n zeer smakelijk culinair visgerecht. Rond 22.00 uur waren moe en voldaan weer thuis wetende dat we waarschijnlijk toch nog efkes moeten wachten om van de kant wat mooie panvis te kunnen haken. Voor al onze visvrienden, VANG ZE !!!!

Groetjes, Henry