Henry en Jack, vissen aan de Waterweg

Beste visvrienden,

Na een sober visjaar waarin tot heden, vooral in het zoutje, de vis mondjesmaat bij elkaar gesprokkeld moest worden werden mijn zintuigen toch weer positief geprikkeld door de verslagen van Eldert en Stefan. Misschien dat de vis eindelijk wakker is geworden door de reeds vallende eikels en kastanjes, ik weet het niet maar er wordt eindelijk her en der weer tong gevangen. Na wat telefoontjes naar m’n trouwe vrind en vismakker Sjakie werd snel een datum vastgelegd waarop ook voor ons getijde gunstig zou zijn om zelf ons aas te kunnen steken, onze pensioentjes zijn al wel ’n bietje geïndexeerd maar we vinden dat het er ook gewoon bij hoort en wat ouderengym is natuurlijk nooit verkeerd. Donderdag en vrijdag waren prima maar alhoewel we niet bijgelovig zijn, vrijdag de dertiende, windkracht 5 en veel regen…….het werd dus donderdag de 12^e, volgens de getijde tabel om 9.10 uur laag water dus moesten wel vroeger dan normaal uit ons mandje. Om 7.00 uur stond Jack op de stoep en meteen nadat de visspullen geladen waren begon het te regenen. Elk nadeel heb z’n voordeel zei Johan Cruijff vroeger, met veel regen zouden we waarschijnlijk geen oponthoud hebben van vastgelijmde milieuactivisten op de snelweg, we hadden geluk, de fles stonden allemaal aan de andere zijde van de snelweg. Normaal moeten we wegens ons gezever de ruitenwissers aan de binnenzijde van de voorruit zetten doch ditmaal was het aan de buitenzijde harder nodig. Gesprekstof hadden we, zoals altijd, meer dan genoeg, de nieuwe liefde van m’n maatje, de politiek en natuurlijk ook de ellende van de oorlog in de Oekraïne en Israël. Tijdens onze reis dacht ik ook efkes terug aan mijn opa die het al ’n hele reis vond om met ’n vastgeknoopte bamboehengel op z’n solexje naar de plaatselijke visvijver te pruttelen alwaar hij met ’n stuk oude kaas, ’n korst brood en wat duivenstront om de vissen te voeren, de karper waar ie al weken op loerde in z’n koekenpan te krijgen. Vandaag rijden we efkes zo’n dikke 400 km. om te kijken of we wat vis in de pan kunnen krijgen. Afstand stelt eigenlijk niet veel meer voor en wordt steeds gemakkelijker, terwijl ik in vroegere tijden, waar ik soms toch wel met weemoed aan terug denk, op m’n oude gazellefiets met ’n flink beladen boekentas naar de LTS trapte zie ik nu de jeugd voorbijflitsen op hun fat-bikes, zonder boekentas, alles staat immers op ’n Usb stickie!!! Bijna continu met stevige regenbuien arriveerden we om iets voor 9.00 uur onze steeklocatie en of dat onze Lieve Heer het goed met ons voor had, het was droog. Om tijdens onze steekactiviteiten niet verrast te worden door ’n fikse bui besloten we om vooraf onze regenpakken aan te trekken en konden we vol goede moed aan de slag. Toen we de dijk opgeklauterd waren viel onze mond bijna open van verbazing, het water was nagenoeg niet af maar we hadden toch zo’n rand van ’n dikke 30 meter waar we onze gymoefeningen konden doen.  Na zo’n half uurtje fitness zagen we dat het water alweer aan het opkomen was dus we moesten snel actie ondernemen. Meermaals als Sjakie moest bukken om de pieren op te rapen die ik naar boven spitte liet ie enkele borrelende scheetjes, dit waarschijnlijk om de pieren naar de oppervlakte te lokken om te kijken wat dit “lucht” alarm te beteken had. Deze list lukte toch vrij aardig want rond 11.00 uur hadden we zo’n anderhalve kilo piertjes in de emmer, weliswaar veel kleiner van stuk dan normaal maar, vele kleintjes maken ook een grote. Tijdens het steken had het niet meer geregend dus waren we door de plastic kleding niet van buiten maar van de binnenkant zeiknat van het zweet. Snel ons aas verpakken en op naar de door ons uitverkozen stek. Ook deze rit verliep probleemloos en rond 12.15 uur begonnen we om onze grote parasols stevig te verankeren. We hadden de stevige wind in de rug wat verre worpen mogelijk maakte, iets wat beslist niet altijd noodzakelijk is. Rond 12.45 uur waren we helemaal gesetteld en was het wachten wat komen zou.

Vrijwel meteen na de inworp kregen we kleine tikjes op de toppen en was het binnen draaien en jawel hoor, zoals we hadden verwacht grondeltjes. Dit ging zo ’n half uurtje door en we zagen ons aas zienderogen slinken. We waren niet gekomen om grondels te voeren en we besloten om ’n tijd slecht met een hengel te vissen, volgens de experts komen de beste vangsten immers in het donker. Ik had een hengel voorzien van onderlijnen met de bekende felgekleurde clickafhouders terwijl ik aan de andere hengel dwarrellijnen had met zoals gewoonlijk 2 haken. Sjakie verkoos de onderlijnen die hij bij Mario ( Supercatch) gekocht had, gemak dient immers de mens. Om de 10 min. was het binnen draaien en de haken al dan niet verwijderen van grondels, wat echt op ’n plaag begon te lijken. Terwijl ik genietend met een koel biertje in m’n knuisten naar ’n lux voorbijvarende moderne viermaster zat te gapen begonnen de 1^e grove regendruppels op onze paraplu’s te tikken. Enkele ogenblikken later viel het water met bakken uit de hemel, gelukkig hebben we grote paraplu’s en met de stevige wind in de rug konden we ons goed droog houden. Dat werd anders toen Jack z’n eerste mooie beet kreeg en ik vanonder m’n plu ’n fotootje van z’n grijnzende snuit kon maken, ’n zeebaars van zo’n 34 cm. was de pineut.

Ook ik moest even later m’n schuilplaats verlaten om een flinke bot te onthaken.

De andere hengels werden ook ingezet en de sport kon beginnen. Veel tikken op de toppen die veelal kwamen van grondels en wijtinkjes ter grootte van ’n zure haring, doubletten grondels was echter toch wel de hoofdmoot terwijl ik tussendoor toch ook wel enkele mooie botten voor de pan van m’n haken af kon halen.

Na enkele vastzitters, waarschijnlijk toch een obstakel op de bodem besloot ik om mijn klapankers te vervangen door druppellood waardoor het beter lukte om m’n onderlijnen heelhuids op de kant te krijgen. M’n makker had vandaag echt iets met kleine zeebaars, uiteraard leuk om te vangen maar als befaamde bottenkoning lukte het hem niet om deze platvis gehaakt te krijgen.

De regen bleef onophoudelijk op onze plu’s kletteren doch dit kon de pret niet drukken. We begonnen steeds voorzichtiger te worden met ons aas omdat de grote klapper hopelijk in de donkere uurtjes zou toeslaan. Rond 18.00 uur hield het gelukkig toch op met regenen en konden we onze ruggen weer recht zetten. Rond 19.00 uur kreeg m’n vriend een mooie beet en in de hoop dat dit z’n 1^e mooie bot van de dag zou zijn bleek dit ’n net maatse tong te zijn, blij verrast dus en het begin, in het donker, was gemaakt.

Zo’n half uurtje later kreeg ik dan toch ook de wel bekende rammel op de top maar bleef ik voor de zekerheid toch nog efkes wachten. Wat later kon ik uiteraard m’n nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, het was stevig draaien aan de slinger van m’n Shimano doch deze moeite werd ruimschoots beloond, een prachtige tong die na meting maar liefst 39 cm. bleek te zijn, Tjee dit zijn de vissen waar we al heel lang op zaten te wachten.

Terwijl ik de tong aan het meten was zag ik dat ook m’n andere hengeltop in beweging was. Hoopvol draaide ik wederom de lijn binnen doch ditmaal bleek het een bot voor de pan te zijn.

Het was nu 20.30 uur en allebei zaten we te wachten op wat komen zou.  Helaas bleek dat we konden blijven wachten tot we ’n ons zouden wegen, de beet was er helemaal uit, zelfs de grondels bleken naar bed te zijn gegaan. Beteuterd keken we elkaar aan, ook bij onze laatste sessie was dit het geval, ook toen hadden we nl. tussen 21,00 en 23.00 uur geen tikje meer op de toppen gehad en bleef ook het aas onaangeroerd op de haken zitten.  Het bleef in het donker toch genieten aan de waterkant, zeker toen een mooi verlichte partyboot voorbijkwam waarop talrijke mensen de meest verwonderlijke danspasjes vertoonden. Uiteraard waren we gekomen om, zeker in de avonduren, wat tong en of ’n mooie zeebaars aan de haak te slaan doch dit bleek ook dit keer niet te gaan lukken. We waren de dag al vroeg begonnen en op onze leeftijd vonden we dat het eigenlijk ook wel mooi was geweest voor vandaag. Rond 22.30 uur begonnen we onze spullen op te ruimen en net toen we alles in de auto hadden geladen begon het weer te regenen.  Om 0.30 uur arriveerden we weer moe maar voldaan in ons Brabantse Eersel en konden we, zoals bijna altijd, terugzien op een geslaagde visdag. Al met al hadden de uurtjes in het donker niet de vis gebracht waar we op hoopten maar al met al kunnen we beiden weer genieten van ’n lekker maaltje zelf gevangen vis. Ik wens iedereen veel plezier aan de waterkant met natuurlijk de bijbehorende rammels op de toppen!!!

Groetjes, Henry.