Henry en Jack, vissen aan West kapelle

Westkapelle 11-01-2024

Beste visvrienden,

Het nieuwe jaar is weer begonnen en als we terugzien op 2023 kunnen we qua visvangsten dit afgelopen jaar wel als bedroevend beschouwen. Leen heeft dit jaar al meteen laten zien dat je ondanks de enorme toevoer van zoet water uit de Waterweg een lekker maaltje wijting naar boven kunt takelen dus we beginnen dit jaar positief. Na nog ’n bericht van Stefan en Nico gelezen te hebben begon het bij Sjakie en mij toch ook wel weer te jeuken en snel werd ’n dagje gepland. Donderdag 11 januari, om 9.00 uur laag water dus…… ondanks dat we allebei tegen het einde van het jaar weer ’n dagje ouder zijn geworden willen we toch, zo lang we dit kunnen, onze fitness- trainingen op het strand blijven doen met het zelf steken van aas. Om 6.45 uur stond m’n trouwe vismakker op de stoep en was het snel inladen want het vroor nog -8 graden.

Onderweg, zoals altijd, meer dan voldoende stof om over te zeveren uiteraard het leuke gebaar dat Fishguppy Peter jaarlijks maakt door het belonen van de visser met de grootste vissoort en of verrassende foto met ’n waardebon, gewoon Super!!! Ook de politiek werd natuurlijk niet ongemoeid gelaten. Franske lijkt totaal   van de aardbodem zijn verdwenen zeker nadat ie luidkeels stond te verkondigen dat ie voor de burger was terwijl nadien uitkwam dat dit ’n hamburger bleek te zijn. Geertje won de verkiezingen zeer overtuigend omdat het gros van de Nederlanders vindt dat het huidige regeringsbeleid totaal op de schop moet. In plaats van om er meteen de schouders onder te zetten willen de meeregerende partijen, zo democratisch als ze zijn, toch hun eigen willetje doordrammen geholpen door de Eu regeltjes die inmiddels voor ieder land totaal verschillend zijn. Ik vrees dan ook dat Wilders zoveel water bij de wijn moet gaan doen dat er alleen maar water over blijft en er dus weinig of niks zal veranderen. Ze gaan gewoon verder zoals ze zelf willen en de eindconclusie van dit alles is dan dat stemmen eigenlijk zinloos is.

We waren nog lang niet uitgekletst toen we bij onze steeklocatie arriveerden en op deze open vlakte stond nog ’n gure ijskoude wind. Gewapend met dikke sokken in onze laarzen en ’n grote ijsmuts over onze flaporen klauterden we over de dijk. Het water was ver af en aan de zijkanten stond op de plasjes water ’n dun vliesje ijs. Sjakie had extra dikke handschoenen aan opdat z’n vingers niet zouden bevriezen en ik was bang dat de pieren diep zouden zitten wegens de kou doch dit bleek gelukkig mee te vallen. Na zo’n 1½ uurtje spitten hadden we ’n mooie partij pieren. Ruimschoots voldoende om er ’n mooie visdag van te maken.  Het aas werd goed verpakt in kranten en turf om bevriezing te voorkomen. Uiteraard steken we zelf niet alleen om onze spieren op peil te houden maar wegens de toch al hoge brandstofprijzen is dit ook uitstekend om ons visdagje ’n bietje betaalbaar te houden.

Terug in de warme auto tuften we naar ons beoogde visstekje in Vlissingen waar we vroeger al ‘ns meer gevist hadden. We hebben ’n hekel aan strand om dat we dan met ons hele hebben en houwen telkens met het tij op en af moeten sjouwen. Om 11.10 uur kwamen we aan op het stekje dat best wat beschut lag tegen de koude wind. Toen we echter onze spullen uit de auto wilden laden kwam er ’n auto langzaam de kade opgereden. Het bleek ’n plaatselijke visser te zijn die ons vertelde dat hij de dag ervoor hier de gehele dag gevist had en slechts een beetje had gehad. Volgens hem was het water te ondiep en was de vis met deze kou naar diepere oorden vertrokken. Ook vertelde hij dat we hier eigenlijk niet mochten vissen doch dit werd meestal gedoogd. Dit was echter niet altijd het geval, Rijkswaterstaat kneep meestal ’n oogje dicht maar als er politie kwam riskeerde je, hij had er zelf eentje gekregen, ’n prent van €70.-!!! Wat nu gedaan??? We besloten om alsnog naar Westkapelle te tuffen waar we ook in november nog gevist hadden, een stek waar we wel vol in de wind zouden staan.

Om 12.15 uur kwamen we aan bij de vuurtoren en hesen we ons in onze warme vispakken. Door de grote stenen konden we onze viskisten niet rijden maar begonnen we met sjouwen. Rond 13.00 uur was het dan eindelijk zover en vlogen onze goed beaasde haken in de kolkende golven. We lieten ons beide een kom met hete soep goed smaken maar vrijwel meteen na de inworp begonnen de toppen al te rammelen, we besloten echter niet te snel binnen te draaien er zaten immers twee haken aan. M’n maatje werd verrast met een schar en na hiervan ’n foto te hebben gemaakt kon ook ik m’n eerste schar op het droge takelen, het begin was gemaakt.

Met regelmaat kregen we rammels op de toppen en het leek erop dat de grote massa van gretige kleine wijting verdwenen was zodat ook de schar ’n kans kreeg om de pier te pakken te krijgen.  Sjakie viste met onderlijnen met afhouders die hij compleet bij Mario had gekocht terwijl ik m’n oude wapperlijnen aan de gevlochten hoofdlijn geknoopt had. Door de vele stenen en de grote stenen rand was het noodzakelijk om tijdens het indraaien niet te stoppen, een pauzemoment betekende onherroepelijk ’n vastzitter. Om het lood zo hoog mogelijk te houden gebruikte ik loodlifters omdat hier verre worpen ook niet noodzakelijk bleken te zijn.  We vissen altijd met maar maximaal 2 haken op de lijn en menigmaal konden we ’n doublet schar en wijting op het droge takelen.

De wijting had veelal de grootte van ’n nieuwe haring dus die kon meteen terug in het sop of verdween in de hongerige maag van ’n meeuw die ook talrijk aanwezig waren.  Ondertussen was het afgaand water geworden en zagen we dat er steeds meer vissers arriveerden die ’n poging kwamen wagen om ’n maaltje panvis te gaan vangen.  M’n maatje was zwaar aan het binnentakelen dus waren we beide benieuwd wat er aan de haak zou zitten, dit bleek ’n Noordzeekrab te zijn.

De koude wind was gelukkig wat gaan liggen dus onze ijsmutsen konden in de tas.  De hete soep was inmiddels verwisseld door ’n lekker biertje en terwijl ik hiervan zat te genieten keek ik vol ontzag naar m’n maatje die op z’n 82^e levensjaar met ’n grote zwier z’n aas ver in de golven deponeerde en zichtbaat genoot van dit dagje aan zee.  Ditmaal mocht ie op de foto met ’n stevige puitaal aan de lijn.

Tussentijds konden we toch niet voorkomen dat we enkele vastzitters hadden maar omdat we met regelmaat doubletten vis, ook al was deze klein van formaat, naar boven draaiden werd na snel wat knoopwerk de strijd hervat.

Inmiddels werd het de hoogste tijd om verschillende meters dichter naar de waterkant te verhuizen en deze bezigheid kost ons meer kruin dan het zelf steken van aas. Door de grote stenen is het bijna onmogelijk om je viskist te verrijden dus moeten al je hengelspullen met de hand versjouwd worden.  Na het bijbehorende gehijg en gepuf zaten we wat later toch zo’n 25 meter dichter bij het water en deze werkzaamheid werd bijna onmiddellijk beloond met ’n flinke rammel op m’n top.  Wederom ’n doublet wijting en schar, deze laatste was echter wat steviger en na meting bleek ie 26 cm. te zijn, ’n mooie panvis.

Onze voorraad pieren hadden we in de auto laten liggen om bevriezing te voorkomen en toen Sjakie voor zichzelf en mij de laatste pakketten aas op ging halen deed hij om niet te struikelen z’n hoofdlampje aan.  In het schijnsel van dit licht zagen we dat het wat begon te miezeren. Toen m’n vriend wat later ook ’n doublet schar en wijting verzilverde begon het steeds harder te regenen en bleek het in het donker steeds moeilijker te worden om de vis zonder problemen op het droge te krijgen.

Na twee keer achter elkaar onze onderlijnen te hebben verloren door vastzitters besloten we om het voor gezien te houden. Uiteraard was het nu wederom ’n heel karwei om in het donker al onze spullen over de gladde keien naar de auto te zeulen. Rond 19.00 zat uiteindelijk alles in de auto en na het uittrekken van onze natte vispakken genoten we doodvermoeid van ’n lekker slaatje en waren we het er beide over eens dat dit de laatste keer was dat we zo’n eind met onze hengelspullen zouden gaan sjouwen.

Terwijl het onverminderd doorging met regenen verliep onze terugreis voorspoedig. In het Brabantse Baarschot zagen we echter strooiwagens rijden en verbaasd keken we elkaar aan. Toen we om 20.30 uur bij mij thuis arriveerden bleken de klinkers op m’n inrit echter voorzien te zijn van ’n dun laagje ijs en was het spekglad. Nu werden de strooiwagens dus verklaarbaar maar gelukkig waren we veilig thuis. Na ’n lange maar toch wel weer vermoeiende dag konden we  weer terugzien op ’n goed begin van het jaar. In totaal hadden we 15 scharretjes voor de pan en ook enkele wijtinkjes die bij het onthaken levenloos waren en dus de keuze kregen om in de maag van de meeuw of op m’n boterham te belanden.

Onze volgende sessie zal waarschijnlijk wel ’n waterwegje worden omdat we er nu van overtuigd zijn dat we het sjouwen met viskisten aan de jongere generatie moeten overlaten. Ik wens iedere Fishguppy-er een geweldig goed visjaar en hoop natuurlijk talrijke belevenissen van jullie te kunnen lezen op deze prachtige site.

Groetjes, Henry