Henry en Jack, vissen in de buurt van de Amazone haven

28 Februari 2024

Beste Visvrienden,

Het jaar 2024 is begonnen met veel regen, veel ondermaatse vis en daarom waarschijnlijk weinig positieve vangstberichten. Ondanks de massale regenval is het me toch gelukt om tijdens de carnaval natter aan de binnen dan aan de buitenkant te worden dus wat dat betreft hebben weer volop genoten. Uiteraard zijn ook de waardebonnen van Fishguppy bij ons op de deurmat gevallen en omdat ik de eindeloze regenbuien spuugzat geworden ben heb ik 2 weekjes vakantie naar het zonnige Spanje geboekt. Doch voordat ik begin maart naar het zonnige zuiden fladder wilde m’n vriend Sjakie natuurlijk nog dolgraag ’n keertje naar de waterkant om z’n hengeltje uit te gooien. We besloten om alles op een en dezelfde dag te gaan doen, onze waardebonnen verzilveren, aas steken en daaropvolgend natuurlijk om met dit verse aas ’n scharretje of ’n wijting te gaan vangen. Het moeilijkste was om ’n stek te vinden waar hopelijk nog ’n visje te haken zou zijn, het strand is niks voor onze oude knoken, de waterweg is rijkelijk gevuld met zoet water dus dachten we aan de Amazonehaven onze slag te kunnen gaan slaan. De Maasvlakte is ondertussen gevuld met talrijke grote industriebedrijven en zelfs het navigatiesysteem is hier met regelmaat de weg kwijt. WE besloten de hulp in te roepen van onze visvriend Robin, een spontane Rotterdamse visser met twee grote passies, vis vangen en uiteraard Feyenoord. Deze gabber kent de weg naar talloze visstekjes dromen en wanneer we tijdig iets van ons zouden laten horen was hij graag bereid om ons veilig door de Maasvlakte naar de Amazonehaven te lozen en eventueel gezamenlijk met ons ’n lijntje uit te gaan gooien.

De visdag werd gepland op woensdag 28 febr. Goede weersvoorspellingen, om 11.30 uur laag water dus mooi de tijd om voor het aassteken onze waardebonnen bij Mario te gaan verzilveren. Om 8.15 uur stond m’n maatje op de stoep en nadat we snel de visspullen in de auto hadden gepakt ging de reis naar St. Willebrord. Om 9.00 uur waren we ter plekke maar de rolluiken bij Super Catch waren nog naar beneden maar zoals altijd hadden we meer dan voldoende stof om over te zeveren dus dat was geen enkel probleem. Wat later gingen dan toch de luiken omhoog en werden we ditmaal niet door moeders maar door ’n goed gehumeurde Mario verwelkomd. Terwijl hij meteen ’n lekker bakkie koffie voor ons ging maken liepen wij meteen naar de goedgevulde rekken met zeevisspullen. De laatste doos met breekstaafjes voor op onze hengeltoppen was geen daverend succes dus gingen we nu voor toplampjes met ’n batterijtje. Ik verwende me met talloze zakjes Gamakatsu haken, en uiteraard de bekende clickafhouders  (toverstokjes). Mijn vriend daarentegen koos voor complete onderlijnen die door Mario zelf werden gemaakt, sinds hij z’n vriendin Nelleke heeft leren kennen heeft ie aangenamer bezigheden dan zelf z’n lijntjes te knopen. Na   ’n dampend bakje koffie en wat bij gekletst te hebben met Mario verlieten we deze prachtige hengelsportzaak die alles in huis heeft om zowel de zoet als de zoutwatervisser voor ’n schappelijke prijs tevreden te stellen.

Inmiddels was het ook de hoogste tijd om naar onze steeklocatie te tuffen, we kunnen immers een uur voor laagwater al beginnen met onze fitnessoefeningen. Ook deze reis verliep voorspoedig en toen we over de dijk geklauterd waren konden we ook meteen aan de slag. Na wat proefgaten te hebben gespit vrij dicht op de kant bleek dit geen succes te zijn. We besloten naar de plek te kuieren die het steken moeilijker maakt door de talrijke oesterschelpen maar …..  Niet geschoten is altijd mis!! Dit keer bleek dit echter ’n schot in de roos te zijn, na ’n flinke gleuf te hebben gegraven was het bijna bij iedere steek prijs.  Sjakie z’n broek zakte ondanks de stevige bretels vervaarlijk naar beneden en m’n ’n grote druppel aan z’n neus steunde hij dat ie maar amper bij kon houden met het rapen van de pieren. Een dikke 3 kwartier later hadden we zeker 3 kg. prachtige pieren in de emmer, ruimschoots voldoende om met drie personen een mooie vismiddag/avond mee te gaan beleven.

Snel werden de pieren verpakt en ging er zoals afgesproken een telefoontje naar Robin dat we richting Oostvoorne gingen rijden. We zouden elkaar ontmoeten bij ’n tankstation vanwaar we gezamenlijk zonder problemen op onze geplande vislocatie zouden arriveren.

Na een korte rit waren we op de afgesproken plek en zo’n 10 minuutjes later konden we een vrolijke Robin de hand schudden en tuften we gezamenlijk naar de Maasvlakte. Zonder probleem navigeerde Robin ons naar de geplande visplaats waar echter al 4 personen stonden te hengelen. Gelukkig kende de Rotterdammer deze omgeving verbazend goed en konden we in de nabijheid van zo’n 400 meter ook op ’n prima plek onze hengels uitgooien doch hier kun je niet je auto parkeren.  We reden er met de auto naar toe, spullen eruit en terwijl ik bij onze hengelspullen achterbleef konden m’n maatje en Robin de auto’s veilig naar de verderop gelegen parkeerplaats rijden. Een mooie plek waar nu nog niemand te zien was dus we hadden de ruimte om ons goed op te stellen. Dit bleek net op tijd te zijn want niet lang daarna stonden we al met zes man langs elkaar te hengelen. Sjakie was de eerste die met ’n big smile ’n ondermaatse wijting op de kant takelde.

We visten zoals gewoonlijk met onderlijnen met afhouders voorzien van twee haken. Het was opkomend water met weinig stroming dus we konden vissen zonder ankerlood. Wat later trok er ook op mijn toppen iemand aan de bel en was met een scharretje ook bij mij de nul van de teller.

We stonden te vissen tegen ’n betonnen omheining waar om de zoveel meter een opening was waardoor je met ’n trap naar beneden kon zodat de schippers ook gemakkelijk aan wal konden. Sjakie vond het gemakkelijker om in plaats van over de omheining door dit gat z’n lijntje binnen te draaien en jawel hoor, het duurde niet lang of hij had de trap gevangen. Na wat gewrik bleek hij muurvast aan de ladder gekaakt te zijn en was de enige mogelijkheid om los te komen om via de ladder zo’n 4 meter naar beneden te klauteren om de lijn handmatig los te maken. Als jongste van ons gezelschap bood hij zich dan ook moedig aan om dit klusje even te klaren wat hem ook aardig goed lukte,  br.br.br. Ik moet er niet aan denken!!!!  De schar liet zich niet meer zien maar met regelmaat werden er door iedereen veelal ondermaatse wijtingen op de wal getakeld.

Een laaghangende mist zorgde wat later ook voor wat motregen en dit trok de temperatuur voor de gevoelswaarde een heel stuk naar beneden. De man die wat verderop stond te vissen raakte tijdens z’n worp ’n passerende meeuw die uiteraard onmiddellijk verstrikt raakte in z’n lijn. De gevleugelde broeder gaf luidkeels en met gesperde snavel aan dat ie dit alles niet leuk vond, Robin gooide me ’n handdoek aan zodat ik me kon wapenen tegen z’n scherpe snavel en terwijl ik het beest in bedwang hield kon deze na het doorknippen van de lijn weer luid schreeuwend van blijdschap in ijltempo gaan genieten van z’n vrijheid. M’n maatje had niet alleen z’n hoorapparaat thuis laten liggen maar ook z’n warme vis pak en hij stond doordat het ’n stuk koeler geworden was zowat te blauwbekken van de kou. Het was wel ’n komisch gezicht hoe hij met z’n Unox muts op z’n beroemde indianendansje aan het doen was om wat op temperatuur te komen. Doordat er meer stroming kwam gebeurde er iets dat eigenlijk niet uit kon blijven. We stonden met z’n zessen vrij dicht bij elkaar en jawel hoor, de buurman van Sjakie riep dat ie de lijn van m’n vriend gevangen had. Met z’n allen gingen we kijken of we misschien hulp konden bieden. Robin krabde bedenkelijk achter z’n oor toen hij tientallen meters gevlochten lijn in een grote kluwen op de kant zag liggen.  Toch begon hij zonder te mokken aan dit monsterkarwei, met 4 man werd de lijn uit elkaar gehouden en warempel, na zo’n kwartiertje stoeien zat de gehele lijn weer netjes op de spoel van Sjakie. Dit geeft maar weer ‘ns aan; Kracht door samenwerking!!! Robin keek me glimlachend aan en zei; Het begint een beetje te lijken op vissen met de Zonnebloem waarbij we allebei begonnen te schaterlachen. We hadden allemaal hoop dat we met hoog water ons emmertje zouden kunnen vullen met wat maatse vis doch dit bleek niet waar te zijn. Verre worpen of dichtbij, Robin probeerde lijntjes met allerlei glitterjes en kraaltjes maar helaas, de aanbeten werden minder in plaats van beter. Het was inmiddels 19.15 uur en de visvrienden langs ons die uit Tholen kwamen gaven aan om er mee te stoppen en ook Robin gaf aan om er de brui aan te gaan geven. Omdat de pieren na zo’n 10 minuutjes zwemles te hebben gehad nog steeds netjes op de haak bleken te zitten begonnen ook wij langzaam onze spullen op te ruimen onder het motto, samen uit samen thuis. We sjouwden gezamenlijk onze hengelspullen naar de overkant van de weg sjouwden waar een smalle gelegenheid was om de auto’s efkes te parkeren om te laden en te lossen.  Ik bleef bij onze visspullen wachten terwijl Robin en Jack de auto’s bij de parkeerplaats op gingen halen. De pieren die over waren gaven we aan Robin, hij woont immers vlakbij het water en kan dit aas waarschijnlijk later nog gebruiken. Na het inladen en ’n hartelijk afscheid van Robin, dankzij hem hadden we immers deze stek gevonden en ook zijn behulpzaamheid werd bijzonder door ons op prijs gesteld, Robin nogmaals onze dank hiervoor.  Ondanks de sobere vangst betreffende maatse vis konden we toch terugzien, zoals bijna altijd, op ’n leuke dag aan de waterkant.

Dit keer zonder panvis doch mede door de gift van Fishguppy weer een mooie aanvulling van visatributen in onze vis kist, ook Peter nogmaals dank voor de waardebon. Ik kan met ’n gerust hart gaan genieten van de Spaanse zon en Sjakie kan zich tussentijds lekker opwarmen bij z’n Nelleke, hopelijk komt de panvis op redelijke termijn weer in de Nederlandse wateren zodat we allemaal onze emmerkes kunnen vullen met verse vis, ik zou zeggen ; VANG ZE !!!!!!

Groetjes, Henry