Makrelen met Westlandse Willem

Allemaal happy fishermen

Men is het Engelse meervoud voor man. Het is maar dat U het weet. Afgelopen dinsdag had ik een feestje waar ik al dagen naar uit gekeken had. Locatie: Stellendam. Om nauwkeuriger te zijn: de boot van Leo van Tol. De vorige keer dat ik daar was, stond me nog goed bij: ik had mezelf net een nieuwe rookoven cadeau gedaan en ging met Leo’s boot mee op jacht naar makreel. Ik kwam toen thuis met een hoeveelheid vis waarvan ik dacht tot aan de winter genoeg te hebben, maar dat idee werd al snel ingehaald door de realiteit. De gerookte vis viel zo in de smaak bij gezinsleden, buren, vrienden en kennissen dat de voorraad binnen twee weken verdwenen was. Tijd voor een nieuwe trip dus. Maar eerst moest ik op last van moeder de vrouw “een fatsoenlijke berging” voor de rookton, het aanmaakhout en rookmot regelen. Zo gezegd zo gedaan ging mooi niet op, want de grond in de tuin waar ik een schuurtje gedacht had bleek nogal omhoog te lopen. Het gevolg was dat ik eerst moest afgraven, waterpas maken, een tegelvloer moest aanleggen en tenslotte het schuurtje kon neerzetten.

Precies op tijd, want de dag erna stond de vistrip geboekt. De Happy-fisherman voer weg met een gemixt gezelschap bestaande uit Brabanders, localen en deze Westlander. Onderweg zocht de schipper contact met collega vissers en met name de Sirius gaf verheugende informatie door. Volgens Leo hadden ze daar een radar aan boord waarmee je zelfs de scheet van een meeuw kon zien. Na verloop van tijd kregen we het signaal “vissen maar”. Bij Leo aan boord hoef je niet om je heen te kijken of er al wat gevangen wordt, want de eerste makrelen werden met een bulderend “MAKRELEN MAKRELEN” door de enthousiaste schipper aangekondigd. Aan de reling werd ik ter linker zijde geflankeerd door een jongentje van een jaar of tien – elf. Hij was voor het eerst met zijn vader mee op de makreel. De hengel en molen waren duidelijk van zijn vader geleend en dus eigenlijk te groot en onhandig. Hij kreeg de volle lijn met vijf makrelen niet binnen gedraaid. Gelukkig ontfermde schipper Leo zich over het ventje. Aanvankelijk begon dit onderwijs pedagogisch gezien iets minder sterk: “als ik vroeger zo had staan klooien zou ik gelijk een klap voor mijn harses hebben gekregen van mijn vader”, maar gaandeweg ontpopte Leo zich als onderwijskundige door met sterke technisch en tactische tips te strooien. Zo leerde het mannetje het aantal slagen te tellen vanaf de bodem en werden drie haken uit de paternoster van vijf weggeknipt. Twee makrelen binnendraaien lukte hem wel en hij begon aan een inhaalrace met zijn vader. Aan mijn rechterkant stond Wim. Een ervaren visser, die de ene volle lijn na de andere binnen haalde. Totdat de makrelen aan mijn lijn en die aan de zijne aan een tegengestelde tango begonnen en onze lijnen zo innig verstrengeld raakten dat het mes er aan te pas moest komen om de boel te ontklitten. Toen mijn Coleman voor driekwart vol was ben ik de vissen gaan kuisen. En daarna een lekker koel biertje. Vader en zoon links naast me waren inmiddels ook aan de grote schoonmaak begonnen. Ze hadden er veel en tot in de haven van Stellendam waren ze er mee bezig. Toen we van boord stapten was een ding duidelijk: allemaal happy fishermen! De volgende ochtend de dikste makrelen in de pekel gezet en ‘smiddag de rookoven weer in bedrijf genomen. Het nadeel van zo’n oven is echter de rook.

Iedereen in de buurt weet inmiddels wat dat betekent en de telefoon staat dan ook niet stil. Ook deze lading makreel zal dus wel snel slinken.

Gelukkig maar, kan ik bij Leo weer boeken voor het volgende feestje.

Westlandse Willem