Vissen in Denemarken(Langeland)

In Spodsbjerg (DK) wilde de gul niet bijten!

Mijn vismaat Wiek heeft een hele mooie Boston Whaler. Een onzinkbare polyester boot van zo’n 7 meter. Van alle gemakken voorzien. Naast de plotter en de dieptemeter is deze boot ook voorzien van een elektrische ankerlier. Twee motoren van elk 50 PK zorgen voor de voortstuwing. Dat alles op een aluminium trailer met elektrische lier. Hoe luxe wil je het hebben?

En Wiek had wel zin om met de boot naar Denemarken te gaan. Hij vroeg mij mee te gaan en ook mijn vismaat Cees voelde wel voor een 2e verblijf dit jaar in Spodsbjerg.

Op vrijdag 23 augustus 2013 begonnen Wiek en ik aan de reis, vanuit het Brabantse Helmond. Voor de trailer stond een Mercedes 350 D SUV, zodat het spulletje, dat meer dan 2000 kg weegt, goed te trekken valt. Wij spraken af “over Nederland” te reizen. Dus eerst richting Oldenzaal. In Duitsland werd verder gereden via Rheine, Osnabrück, Bremen, Hamburg, Handewitt.

Cees kwam vanuit zijn eigen woonplaats rechtstreeks naar Handewitt. Per definitie is het op vrijdag altijd druk op de Duitse autobahn. Het vrachtverkeer is er dan nog (in het weekend bijna nihil) en mensen gaan het weekend tegemoet. Wat de oorzaak ook mocht zijn, wij stonden geregeld vast in een file. Met als “dieptepunt” de brug bij Rensburg. De pijlers zijn blijkbaar niet meer 100% OK en het grote vrachtverkeer wordt omgeleid. Eén rijstrook is dicht gemaakt, zodat alle verkeer over (de andere) één rijstrook moet. Een kilometertje of 5 file werd aan ons filetotaal toegevoegd. En omdat wij ongeveer 90 km per uur reden waren wij pas om 18.15 uur in Handewitt.

Cees, die alle files had ontweken begroette ons hartelijk en niet lang hierna besloten wij in het dichtbij gelegen restaurant een hapje te gaan eten/drinken. Omdat wij liever hadden dat het personeel “het licht uit deed” dan wij, waren wij op tijd in onze kamer en konden wij gaan slapen.

De volgende morgen werd om 08.30 uur het ontbijt genuttigd en voor € 55,00 (kosten logies en ontbijt) begin je weer helemaal fris aan het laatste deel van de reis. Aan het einde van de morgen kwamen wij aan in de haven van Spodsbjerg.

Nikolay –verhuurder van IBI-boten- heette ons welkom, maar dat hielp niet veel aan de redelijk, grote golven die er stonden. Mijn verhaal is dan altijd: varen? Ach, dat lukt al gauw, maar als je je boot laat drijven en je ligt dwars op de golven, dan wordt het vissen een stuk minder aangenaam. Daarbij komt, dat de boten die terug kwamen van zee, alleen maar zeezieke mensen gaven te zien en de visvangst (gul) bijna 0,0 was. Het enige wat je kunt doen is: simpelweg accepteren, dat de natuur wint. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, dus alle tijd om op ons gemak de kamer op te zoeken, uit te pakken en daarna koffie te drinken. Ook alle tijd voor de bereiding van een lekkere nasi maaltijd (dank aan Erma) en met een alcoholische versnapering er bij, die in de avond werd voortgezet, was de avond zo voorbij en werd het bed opgezocht.

Op zondag was het weer eerder minder, dan beter. Wij gaan altijd in de haven van Spodsbjerg kijken (je weet maar nooit……..) maar de witte schuimkopjes op de golven (windkracht 5) maakten duidelijk, dat hier vissen niet te doen was. Besloten werd naar het uiterste zuiden van Langeland te rijden en in Bagenkop de boot van de trailer te laten en daar te gaan vissen.

Om de helling te mogen gebruiken, moet je eerst bij het havenkantoor geld in een automaat stoppen, incl. een “borg”. Het traileren van de helling verliep vlot, hoewel ik dacht de boot wel te kunnen vasthouden toen hij in het water gleed. Een brandwondje aan mijn hand was het gevolg. Omdat het gebied ons onbekend was, hebben wij een tactiek gevolgd die wij altijd doen in een dergelijke situatie. De boot laten drijven en vang je niets op 10 meter, dan verleggen naar 14 meter en vervolgens naar 18 meter etc.etc.

Maar op 14 meter “was het prijs”. Vlug het anker er uit en vissen! Ik had zelf gekozen voor een montage van een hoekafhouder met een Rauto (ABU) platvislepel. Wiek en Cees hadden hun eigen methode. Wiek: paternoster; Cees: één afhoudertje.

Het maakte eigenlijk niet zoveel uit. Alle drie vingen wij heel veel platvis.

Naast bot, vooral prachtige grote schar. Lekker vet! En met groot bedoel ik dan: allemaal tussen de 30 en de 40 cm. Cees en ik visten met één haak. Wij hebben zo van 11.00 uur tot 15.30 uur gevist en 19 kg prachtige vis gevangen. Nadat de boot weer op de trailer stond, zijn wij naar huis gereden en Cees “ontfermde” zich over de vis. En dat was werken! Ik heb hem nog 5 minuten geholpen, maar toen schoot mijn mes uit en moest de pleister er aan te pas komen. OK, dan maar verpakken en sealen.

Wiek bemoeide zich met het eten en gaf ons zo nu en dan een “opkikkertje”. Dit keer was het eten spaghetti met heerlijke saus. (dank aan Joke) Wiek –toch Italië liefhebber!- hield het bij een kleine portie. Het eten was duidelijk niet zijn favoriete maaltijd. Maar een grappa gaat er altijd wel in.

Er bleef nog één karwijtje over: zagers verzorgen. Wiek had een pompje (lucht) mee gebracht op 12V en het water werd ververst. Dat hebben wij elke dag herhaald en aan het einde van de week waren de zagers nog 100% in orde. Uitval? Bijna niets! En als wij de zagers mee namen aan boord kwam de volgende procedure: 2 koelelementen onder in een piepschuim doos, daar bovenop flink wat kranten en daar op de zagers. Natuurlijk de doos zoveel mogelijk dichthouden (koel laten) aan boord. Ook dit was een prima methode om het aas een hele dag goed te houden. De mee genomen “gewone” landwormen blijven in ieder geval wel redelijk goed, maar de vangsten waren toch minder dan op de zager. Ook de mesheften (door mij enkele seconden geblancheerd en ingezouten) bleven ook in prima conditie. Wij hebben ze bewaard in een afgesloten doos in de koelkast. Ik moet wel zeggen: ook dit is een minder aas dan de zagers, maar wel bruikbaar. Al is het maar om de haak wat op te vullen.

Op een dag dat er veel wind stond hebben Wiek en ik de omgeving in het Noorden/westen van Langeland bekeken. En voornamelijk de zeekant opgezocht. Waar kun je traileren en liggen er ook bootjes te vissen.

En dat viel niet tegen. In de buurt van Lohals kun je ook goed te water met de boot en zijn de visgronden ook redelijk snel te bereiken. Nieuwe kansen???

Op maandag werd het weer veel beter. Weinig of geen wind. Naar de helling in Spodsbjerg en overal gaan proberen. Nou dat hebben wij wel gedaan. Bij de gele paal, bij de blinde darm, over de vaargeul, aan de andere kant, bij de haven, aan het randje van de vaargeul van de veerboot etc. etc.

Wij vingen wel wat (gul) maar het resultaat was mager. Zeer mager. Je kunt dan twee dingen doen. Stug doorgaan met zoeken, je grens verleggen wat betreft te varen mijlen, maar als je ziet dat je collega sportvissers ook weinig of niets vangen, dan is het alternatief: platvis vangen.

Dinsdag zijn wij naar het noorden gevaren. Ook daar een aantal plaatsen bevist. Ook de Bermudadriehoek, maar ook andere diepten/plaatsen. Ook hier weer: zeer matig/slecht. Terug naar minder diep water en een plaats voor de platvis opzoeken. Die zat tussen de 6 en 14 meter. En weer prachtige vis van een grootte die je in Nederland niet of nauwelijks ziet. Op deze wijze hebben wij de week uitgevist en is er besloten om niet op zaterdag naar huis te gaan maar op vrijdag. Wel met 60 tot 80 kg vis. Bijna allemaal platvis.

Dat op vrijdag rijden was weer niet zo’n goed idee. Bij Rensburg stond 15 km file en dat betekende weer 2 uur filerijden. (NB: als je naar Denemarken gaat en je wilt hier de file vermijden, plan dan ’s-nachts te rijden c.q. dit punt ’s-nachts te passeren)

Afijn, genoeg gezeurd over de files. ’s-Avonds waren wij weer om 23.30 in Helmond en konden nog juist zien hoe het penalty schieten tussen Chelsea en Bayern afliep. Daarna nog 2 uurtjes naar Kamperland en de volgende morgen ben je dat oponthoud al weer vergeten.

De les die ik heb geleerd van deze reis is de volgende. Voor de reis was ik 100% gefocust op het vangen van gul. Met een voorraad shadkoppen en nog meer shads in mijn koffer die daardoor bijna niet te tillen was. Maar zo werkt het niet. Er is altijd de wind die de hoogte van de golven bepaalt. En daar –in Spodsbjerg- heb je oostenwind nodig. Daarnaast kun je wel denken gul te vangen, maar als die er niet is? Pech gehad. Maar het positieve was: ik heb nog nooit van mijn leven zoveel bot, schar en schol gevangen en van een grootte waar wij in Nederland alleen van kunnen dromen. De jaren ’60 en ’70 komen weer in je herinnering.

En met dat positieve gevoel komt er een einde aan mijn 7e Denemarken ervaring.

Een land met onbegrensde mogelijkheden voor de sportvisser.

Kamperland, 7 september 2013/Ben Biondina